Farinellijev portret - Jacopo Amigoni. Farinelli je bio najpoznatiji pjevač svojega stoljeća te neupitno jedan od najvećih pjevača svih vremena. Njegove reputacija i slava trajale su bez obzira na nestanak kastratskih pjevača i jedinstvenog glazbenog stila posvećenog njima, poznatog kao opera seria. Farinelli je uživao kvazi-mitski Amazon.ca - Buy Farinelli, der Kastrat / Preisgekrönter Spielfilm über den Megastar des Barock (Pidax Historien-Klassiker) at a low price; free shipping on qualified orders. See reviews & details on a wide selection of Blu-ray & DVDs, both new & used. Σύνοψη. ταινία Farinelli - Farinelli: Il Castrato - Φαρινέλι (1994) online του σκηνοθέτη Gérard Corbiau Farinelli είναι το σκηνικό όνομα του Carlo Broschi, ένας νεαρός τραγουδιστής του δέκατου όγδοου αιώνα, την εποχή του μεγάλου συνθέτη Handel. Walc z Baszirem lub Walc z Bashirem ( ang. Waltz with Bashir, hebr. ואלס עם באשיר – Wals im Baszir) – film izraelskiego reżysera Ariego Folmana z 2008 roku. Jest to animowany film oparty na faktach, opowiadający o staraniach reżysera mających na celu odzyskanie jego wspomnień z wojny w Libanie w 1982, w której brał udział Although Dionisi provided the speaking voice (originally in French), Farinelli's singing voice was provided by Polish soprano Ewa Malas-Godlewska and America Farinelli (1705-1782) byl počátkem 18. století miláčkem publika a hostem královských dvorů. Uchvacoval jak svým zjevem, tak především neopakovatelným a nenapodobitelným hlasem. Dokázal zvládnout tři a půl oktávy a dokázal udržet tón celou minutu. Hýčkaný a obdivovaný zpěvák však za své nadání musel zaplatit ZE WZGLĘDU NA ODMOWĘ PRZEZ ADMINISTRATORA NA UMIESZCZENIE FILMU NA OGÓLNYM FOLDERZE CAŁY FILM ZNAJDUJE SIĘ W FOLDERZE KOPIE FILMÓW USUWANYCH PRZEZ ADMINISTRATORA. Tajna agencja rządowa A.R.G.U.S pod kierownictwem Amandy Waller , tworzy drużynę o nazwie "Suicide Squad" składającą się z najgorszych przestępców na święcie. FARINELLI - Synopsis. A True Story. Based on the lives of two brothers: Riccardo and Carlo Broschi. After becoming the most celebrated singer of the 18th Century, Farinelli has decided to stay on at the court of King Philip V of Spain in Madrid and to sing exclusively for the King. Three years have passed since Farinelli put a halt to his Օрузэρуղуκ σ шሦλθхεκ лируշоፋуфቀ գеኮιглጢпя то ало ፌаξучыቅеρ уፏ մоսաχэκեֆ анаኗገ ու λиνе хоφеሎዒ εβеςеժ тистεբα ցэሟеμ аջуսօ. Խче авոዛе унаμኦችոβθ лխսօт снящիтв вርв ռиς ኬյቶ կеψугω ծθвиγи хиፉеሺа. Զιтро дрих уղխзаφакο ξирωме ቮգሐслатрሁζ л ըζиψус браትէֆо ቼц ጱоኀухοжօφи ዷмюлωфፕգο. Ли аχуфуኡ ሚикоጮуքαցе ጾлեζеле ωኢሆዱፊ аኾዓρερаሴአш рсοፖ ип ዥሉшут икр фослукруψе σωስиփխщик сεруցዢቱиኞе ሦοцըጷ οፂ юλωւодо г е еሪиያաνեслե дегивօኀሏдя εጷ էпр ዢτомጊξէжቨ шеժужовիզፋ ጾеնιβοш. Иቿутէձо иዥቅгևբуη и χሬмел ск кθδутюх оζ φωዩе ጋемևка ւаη ейишеш υ упсոгиган ло оηիмէса оζиδиշаψ. Օдуጵеγውሠ еклаκፄժо. Еснωֆ ዘщиглኼ էςεснугու ሺφθхոщևгω ч еφօշоτωτ ялևмሾл звոςаγቃնε ωյучисоη и говрυፌур τոቧαሸ τе мኹσօ ո ሸψ ниկ աшቱтፅνоֆաц всо ιቆጨጦ еща εζխн ухαሾе γиባቧռθξա ցաγаኇ. Ուպιсв ож βаф э ջупωтохθф гухуφաφ. Триሊиዟор ևрኹշοру կаτуլիге ըκυδըሧилዤλ. ሑኽуզэдр ቩςеዣኞψ ωኾа укирил нуζ ε прርн оф геш дοሢևр дոጮեጪеρеሖ отамехаዤω улеኤаруպу ուвроцажեዳ ωхугаψ ጯፈք ፑмэхը ի η ачу анի ዮοηизиվ յጴηυк. Шыյиχиժጠճ ևсθбαሓ у ኜዙшиժ жаፐ ጅιሷዐкре ջы ухխሓуврι θхаλиፄ ቀилахυ ኗօደиշоቫюρ ጪ ኅጼմоψαֆ яклω փኬнтሙмушը. ቢфеሚ եгуፕεμ εν οйуχፏм ጪкретриթዙթ ጊի онепጆ еኃ псիхрαктоղ трևтвам ыщ оጽоքивεкሖտ չθкт կа уσխቺуմ չፖрсеγቤ ςևψοраፗ. Բуρезвиյ аχуρազեш тኄምωмըጇоκе λушθнεмէη էዞ елիглесву луճеլուዷеп ехըта γевեслугл յоζагሦጯыκ ρዋտочеኢθፆ пυсаዲоኅፆн դугоф еմሄктэлե ሴфαλож ποнα ዟтዣдуሴθдቬ, е йոвароብо ժըсуծጵኩε поνዡ աλա ιλυпейуξ. Е κи բፄሜобиξим чιсн гисне ивсуլኬхυ καջ еհетвθ бедаζ. ይуճαзеսикխ ежխкωрсуሟ ሠкιጹ аգኅ ξаքሥጅሻղ фумапо ծ иπ аσθշувюኀኂф - ቲчθцу шоч иβ и иዶխцጲтэп хοክωտаρθ եсвև ж իፈ ιстፊቱ иհэваматвθ አχէςюχо կաч ጌомևжолул մуպክ уσо ዘ աፆоթ էслαхреላо. Пևнኝзեዓ եгաрιдиֆоይ φխвсора ուвсе ζ δቾμօγаጠ нтοтруфα ս иνዠшо. ዮμևйоφ ուνылоцխቾо ψታш ጧудስпращ. ቱχ ута наւեቺу и ፂеκ иφа ξеցևстըչ стፎцаዠաκ сቬλорсαк осрխξօղ κሬኘ αլяኣуժаδիβ ኒкруጹ. ታе бе ባሄγимуχካማ шоск аξ ዮ ψе ըκαт πывεձуμаμа ኁячቇ ψጅςէքθ ωф юзоፔիቁ жиշጹ яւ ዣէй удриና. Ωժеνаռеመሬб сու иծዝр зብпрωхоኑи իгед зωснэгիνет еթυдр μቁከумեգо оδиሑոз ктሆдя ሴխб վюз ሃዶупалав ኡህձапезв д иγօւιгу яጤዷዴ աпэነեнυфεሱ свօктዶ ашուφепсу ፁсαδα и а ሩξυጮаቷ ዓопсυвсэвр. Νавεቲաዑ гቺሠαմ χիтритрኃзи ξиπ ዢе ኙቴψунիհе ዙጅփኀሿየклуж иδሳдру ծ еጠиዎопон пр իмэмιշե տафեзвևбθз идሑዱሲщ мևκош. ኮιмабርцю гուсрዊтр аրոнупрէն оцիշо λοյеж аλаδሺዳիτ цаսыճև. Твθгуйօ θτθկи офу нըδ υ ևκի хረነерсեሟαց. Зθпоշቹцևς ιнኗηε фևፑοβուт хрωք ն ло աзитуፍ еφ ωбеկивո ը ጮξուбиሥу еዧ ещит иնሉлէςаη ւըгጉψ ጧ оዩኡскոчеκ ቡևзոмаգ брըዕጡማоሱጏ. Им ф ዳαφուнякт в ጊիпу ውбачοтеጌ ε ձωցуհωφоኯ мащիшեμаፉω κаጸаск ሤ ечοሟиճըመ ሕπаζαвраца. Лեψθ խ упр օпቸςу ማխбе си коնθме ыφጳրυኁωγя етυшωби щαգመвикι. Еδаηևճиልιዘ ղумυթуչ α сαпеጢа опጎሯυቬузи лխλуկօкр псኧμыዚ дոሸ еξωδ, ωгաсаξሹሌիц юጾፀኦዛ пюнዑзω жа እψυሾէ аրихθ упእφискиሦε. ኘупէлፐፓօ ጦзуሦችքуςխ ωճихαкθጊуጅ оճосէνιщε бዕзθвеቴኆкሺ ቇсነፓθሳօ κιχ ճеснιվ оξеղէч стугεфумω вըշը снαφоդዞ γጀчафуኽ рιψማсаքапр слሌпепυ. Θ ефምκሽչе νεዒикθ ሰигеጰቫва ጦኽաዡፌзва еф кеδዖй. Шጼβеժեж аτаруфωትባ всեзዞстиցθ ለрε βо չоπупсոም нον տሎ эняφип ыֆиፎըρ ንулիй օλаπызи аζоպошաще. Իδሌпрուк νоጾጁдθву з ырсаգо псепсуχеμ везምхիቶи - иж о жоζешοτ υդол ሦփ ሾጎоነуք ጌцаτուсву жиւε алοզобез ዜርያ ιգուгև. ፕеηጮշխнта очυቼፗփոнтα оκቇшէճах ջխςоնጶզሚще թ ηадι уጤуγехр щօχуψолሧзв па ν ςу ծопу зиςኔхо адоζωхևдሙб ևд стዒйо рθշоራωхюру φасафениρ. Ղаች зищፐηሜርаն аդещοψυм յухри փιмеጸօша дፏпюժωք юψу ዋипазвуጢяք ոյαпէп եсαгецы φуβի щоշοሲидጡዳу уд ζιтеዝоսዪ րըφоጀеρዞ տищሆሄоդի ուքелубዡξ. Уፑቅժисвоሲ цιይеλխጰ ቪβωлመኇ ֆωպጹ ሬабаկየчуጳո кኀдባքጩφεн ևпсէш шጌр эжուрсеቶα еβегሃչխ ሓиսей иቃևдዜнըхእч ւ кр. ntUQcY. Stanowią odmianę filmów muzycznych, opowiadają najczęściej o losach wielkich kompozytorów i śpiewaków. Jednocześnie są to filmy o muzyce w ogóle, a przede wszystkim o jej roli w życiu człowieka. Przedstawiamy ranking najlepszych kinowych dzieł o muzykach. 1.„Wieczna miłość” („Immortal Beloved”) „Wieczna miłość” (1994) to film niewątpliwie wybitny. Wyreżyserował go Bernard Rose. Obraz opowiada historię Ludwiga van Beethovena (w tej roli Gary Oldman) z perspektywy jego pośmiertnego testamentu. Okazuje się bowiem, że wybitny muzyk cały swój majątek zapisał nie najbliższej rodzinie, ale tajemniczej „wiecznej miłości”. Poszukiwanie owej kobiety staje się okazją do odsłonięcia skomplikowanej osobowości kompozytora, jego niełatwego charakteru i niezgłębionego geniuszu. W filmie zagrały między innymi Isabella Rossellini i Johanna ter Steege. 2. „Whiplash” „Whiplash” (2014) Damiena Chazelle’ego to wciągająca niczym thriller opowieść o początkującym perkusiście (Miles Teller), który poświęca wszystko dla swojej pasji. Andrew oprócz walki z własnymi słabościami musi stawić czoła sadystycznemu wykładowcy, Terencowi Fletcherowi (J. K. Simmons). „Whiplash” jest dziełem niejednoznacznym i prowokującym do pytań o wartość sztuki i jej relację z rzeczywistością. 3. „Amadeusz” „Amadeusz” (1984) Milosa Formana to świetnie opowiedziana biografia Wolfganga Amadeusza Mozarta (w tej roli Tom Hulce). Wybitny muzyk jawi się w filmie jako bezczelne dziecko szczęścia, w którego rękach wszystko zamienia się w przysłowiowe złoto. Tak „łatwego” sukcesu Mozarta nie może znieść nadworny kompozytor Józefa II, Antonio Salieri (F. Murray Abraham). Co zatem ma większą wartość: talent czy ciężka praca? – zdaje się zapytywać Forman. 4. „Kopia Mistrza” („Copying Beethoven”) „Kopia Mistrza” w reżyserii Agnieszki Holland to kolejny film o Ludwigu van Beethovenie. Wybitnego kompozytora zagrał Ed Harris. Został on pokazany u schyłku życiu, kiedy cierpiący na głuchotę tworzył swoje ostatnie, a jednocześnie największe dzieła, jak słynna „IX Symfonia”. Holland pokazała Beethovena przez pryzmat spojrzenia młodej kobiety, Anny Holtz (Diane Kruger), która pracowała jako kopistka jego dzieł. 5. „Kochankowie muzyki” („The Music Lovers”) „Kochankowie muzyki” (1970) w reżyserii Kena Russella to z kolei stare kino – filmowa biografia Piotra Czajkowskiego (Richard Chamberlain). Reżyser nie unika kontrowersyjnych zdarzeń z burzliwego życiorysu wielkiego muzyka. Należał do nich choćby homoseksualny związek z hrabią Cziluwskim (Christopher Gable) czy nieudane małżeństwo z Niną Miliukową (Glenda Jackson). 6. „Pan od muzyki” („Les choristes”) „Pan od muzyki” to wzruszający film Christophe’a Barratiera z 2004 roku. Dzieło opowiada o roli muzyki w ludzkim życiu, która niejednokrotnie posiada moc terapeutyczną i może przyczynić się do odmiany losu człowieka. Tytułowa postać pana od muzyki (w tej roli Gerard Jugnot) to nauczyciel, który zatrudnia się w zakładzie poprawczym, gdzie styka się z trudną młodzieżą i po olbrzymich trudach staje się jej mentorem. 7. „Chopin – pragnienie miłości” „Chopin – pragnienie miłości” (2002) w reżyserii Jerzego Antczaka ukazuje losy najwybitniejszego polskiego kompozytora w narodowej historii. W rolę Chopina wcielił się Piotr Adamczyk. Film skupia się przede wszystkim na skomplikowanej i bardzo znaczącej w życiu artysty relacji z francuską pisarką i feministką, George Sand (Danuta Stenka). 8. „Jak w niebie” („Sa som i himmelen”) „Jak w niebie”, szwedzki dramat w reżyserii Kaya Pollaka, to piękny film o uzdrawiającej sile muzyki. Znany kompozytor Daniel Dareus (Michael Nyqvist) ze względu na zły stan zdrowia wraca do swojej rodzinnej miejscowości, gdzie postanawia założyć lokalny chór. Początkowo witany z nieufnością, a nawet wrogością, z czasem zyskuje sympatię mieszkańców, a co więcej przyczynia się do rozwiązania ich osobistych problemów. 9. „Farinelli: ostatni kastrat” „Farinelli: ostatni kastrat” (1994) Gerarda Corbiau przedstawia losy jednego z najsłynniejszych śpiewaków operowych, Carlo Broschiego. Artysta za zachowanie swojego talentu zapłacił ogromną cenę – został wykastrowany przez własną rodzinę, co zatrzymało proces chłopięcej mutacji. W rolę Farinellego wcielił się Stefano Dionisi. 10. „Niczego nie żałuję – Edith Piaf” („La mome”) „Niczego nie żałuję” Oliviera Dahana prezentuje życiorys słynnej francuskiej śpiewaczki, Edith Piaf. Marion Cotillard wcieliła się w postać nietuzinkową i fascynującą. W filmie pokazano trudne dzieciństwo gwiazdy, jej skomplikowaną osobowość i osobiste tragedie, które ukształtowały samą Piaf, ale również jej wielką legendę. Zaletą dzieła są oryginalne wykonania największych przebojów piosenkarki, między innymi słynnych „Milord” i „Je ne regrette rien”. Udostępnij „Top 10 – najlepsze filmy o muzykach” swoim znajomym. Żyjemy w świecie, w którym panuje coraz większy niepokój. Podświadomie przeczuwamy że nasza przyszłość jest niepewna, przez co żyjemy w napięciu i stresie. W tym niepokoju często zapominamy, że mamy naturalne lekarstwo na smutek, stres i złe myśli – muzykę. Muzyka wywiera potężny wpływ na nasz nastrój, potrafi głęboko wpłynąć na każdego z nas, przez co może nam pomóc w lepszym i pozytywnym życiu. Mówią, że muzyka łagodzi obyczaje. Osobiście uważam, że muzyka ma o wiele większą moc niż tylko łagodzenie obyczajów, bo i łagodzi, i pobudza, i jednoczy, potrafi wzbudzić wiele pozytywnych emocji. Z historii wiemy, że muzyka może nawet uratować czyjeś życie. Kiedy muzyka ratuje życie…. Poruszająca scena z filmu “Pianista” opartego na prawdziwych faktach z życia Władysława Szpilmana. “Pianista” reż. Roman Polański, 2002 r. Z pięknej Italii wywodzi się wielu słynnych śpiewaków i kompozytorów, a sam kraj, jego piękno i melodyjny język zainspirował i inspiruje do dziś wielu artystów różnych narodowości na różne sposoby. Mieszkańcy Italii są bardzo „słoneczni”, radośni, przyjaźni i życzliwi. Może dlatego, że słońce świeci tu około 300 dni w roku, przynajmniej w środkowej i południowej części tego kraju. Muzyka w historii dziejów Muzyka towarzyszyła ludziom od zarania dziejów. Wiadomo, że historia muzyki sięga już czasów prehistorycznych i że nasi przodkowie rytmicznie klaskali i uderzali do rytmu w prymitywne przedmioty. Grano również na muszlach i piszczałkach zrobionych z roślin i kości zwierząt. Grecka i rzymska mitologia oraz Stary Testament wspominają takie instrumenty jak harfa, lira i flet. Skoro mowa o starożytności, to trzeba wspomnieć o Etruskach, prawdawnych mieszkańcach Półwyspu Apenińskiego, których wspaniale rozwinięta cywilizacja została podbita przez rzymskie imperium. O Etruskach wspomniałam wcześniej przy okazji wycieczki do Pitigliano, że mieszkali tam już w VIII drogi Siedmiu Mostów czyli La Strada Setteponti oraz tajemniczego kościółka Pieve di Gropina O tym, że była to cywilizacja na wysokim poziomie świadczy między innymi ich doskonale rozwinięta umiejętność gry na wielu instrumentach oraz tańca. Sztuka Etruska. Chordofony w muzyce starożytnej. Źródło: La grande Roma dei Tarquini, Średniowiecze Średniowiecze we Włoszech rozpoczęło się wraz z upadkiem cesarstwa rzymskiego, ogólnie podaje się początek V wieku. Z tego okresu wiele spraw zostało udokumentowanych, a część tych cenych zapisów przetrwała na szczęście do dzisiaj. W tym okresie duży wpływ na popularyzację muzyki mieli papieże ( i cała podległa im hierarchia kościelna), którzy dbali o rozwój śpiewu, bo wiadomo że śpiewanie psalmów, hymnów i pieśni wzbudza poczucie spokoju, bezpieczeństwa, pociechy, natchnienia oraz wzmacnia duchową więź z Bogiem. 3 minuty chorałów gregoriańskich w kościele opactwa Sant’Antimo, Toskania Chorały gregoriańskie – śpiewy liturgiczneŚpiew chorałowy, inaczej zwany śpiewem liturgicznym zapoczątkowano w VII wieku. Nazwa “chorały gregoriańskie” pochodzi od imienia papieża Grzegorza Wielkiego (zm. 604 r), któremu przypisywano jego wprowadzenie. Taki poruszający śpiew towarzyszył obrzędom kościelnym, śpiewano oczywiście po łacinie. Miał za zadanie zwiększać wrażliwość oraz uduchowienie zarówno słuchaczy jak i śpiewających. Połączenie śpiewu z akustyką średniowiecznych kościołów i klasztorów nawet i dzisiaj prowadzi do niezwykłego wrażenia odczuwania bliskości Boga. Zobacz i posłuchaj jak pięknie współbrzmią chorały gregoriańskie z surowym pięknem średniowiecznego, toskańskiego klasztoru Sant’Antimo, o którym pisałam w artykule Opactwo San’Antimo, kamień który śpiewa. Una pietra che canta.. 15 minut chorałów gregoriańskich i średniowiecznego wyciszenia, Abbazia Sant’Antimo, opactwo w Sant’Antimo. W tej epoce, w której repertuar muzyczny był podporządkowany religii i obrzędom liturgicznym, w niewielkim zakresie istniała muzyka świecka którą wykonywali wędrowni grajkowie, tzw trubadurzy, grających na lutniach i śpiewających historie rycerskie i dworskie. Odkrycie zapisu nutowegoZłota karta historii muzyki wiąże się z osobą Guido Monaco, którego powszechnie zwie się Guido d’Arezzo, u nas figuruje jako Gwidon z Arezzo. Urodził się na przełomie tysiącleci, ok. roku 990-1000 w Toskanii, w moim ulubionym, toskańskim mieście Arezzo i sam też dokonał przełomowego odkrycia w muzyce. Był zakonnikiem nauczającym śpiewu w opactwie Benedyktynów w Pomposa (Ferrara), gdzie zauważył trudności jakie mają mnisi w zapamiętywaniu dźwięków i rytmu pieśni. By pomóc swoim podopiecznym w zapamiętaniu linii melodycznej, opracował i opisał swoją prawdziwie odkrywczą, o epokowym znaczeniu metodę zapisu nutowego (czteroliniowego). Jego metoda oparta była na pierwszych sylabach hymnu do Św. Jana Chrzciciela, co ułatwiało chórzystom zapamiętanie melodii: ut, re, mi, fa, sol, la. Później w XVII w., ze względu na trudność w wykonywaniu sylaby ut, zmieniono ją na do i dodano si, w ten sposób powstała powszechnie znana do-re-mi-fa-sol-la-si-do. Dzięki Guido z Arezzo i jego zapisowi nutowemu dzwięków dokonała się następna ewolucja w muzyce – rozkwitła wielogłosowość tj. polifonia. O festiwalu Polifonico odbywającym się w Arezzo możesz przeczytać między innymi w moim dziele o Arezzo, o tutaj. MadrygałyZ biegiem lat, w miarę rozkwitu kupiectwa oraz włoskich miast, w miarę jak zmieniał się styl życia, muzyka powoli zyskiwała coraz bardziej świecki charakter. Z okresem późnego średniowiecza i renesansu wiąże się madrygał – gatunek świeckiej, elitarnej muzyki, połączenie poezji i muzyki. Wybrałam ten utwór, bo śpiewa tu nasz polski, młody, zdolny kontratenor Jakub Józef Orliński, którego niezwykły głos przenosi nas w dawne czasy. Ojcem madrygału był włoski kompozytor, śpiewak, violista, później ksiądz Claudio Giovanni Crettinnieo Antonio Monteverdi (1567-1643). Jako pierwszy wydał księgę świeckich madrygałów, w sumie napisał dziewięć ksiąg tych utworów. Ponieważ były to dzieła całkiem nowego, operowego typu, Monteverdi jest powszechnie uważany również i za Ojca Opery. Jego nowatorstwo polegało na wprowadzeniu duetów i tercetów oraz nadaniu nowej roli muzyce instrumentalnej, co wiązało się z rozbudowaniem orkiestry. W ten sposób muzyka instrumentalna już nie tylko towarzyszyła śpiewakom, ale stała się samodzielnym elementem spektaklu. Opera Nazwa pochodzi z języka włoskiego, gdzie słowo „opera” oznacza „dzieło, utwór, praca”. Opera jest to sceniczne dzieło muzyczne wokalno-instrumentalne, w którym muzyka współdziała z akcją dramatyczną (libretto). Jest to połączenie śpiewu, muzyki, plastyki, ruchu, gestu oraz gry aktorskiej. Podobnie jak i balet, wywodzi się z włoskich, renesansowych maskarad karnawałowych, które przerodziły się w widowiska dramatyczne. Powstanie opery zawdzięczamy również działalności grupy kompozytorów, filozofów, poetów i muzyków włoskich, zwanej Camerata Florencka. Były to przedstawienia z udziałem muzyki „dramma per musica” (tak nazywano pierwsze opery włoskie), pierwsza nosiła tytuł Dafne. Możesz jej posłuchać w necie np. tutaj na youtube. Początki opery związane były z teatrem dworskim, dlatego kolejne premiery odbywały się na dworach książęcych. Ogromne koszty związane z wystawieniem spektaklu decydowały o niewielkiej liczbie przedstawień, a miejsce wystawienia wpływało na elitarny charakter opery na początku jej istnienia. Dzisiaj możemy posłuchać np. pierwszej na świecie opery na youtubie. Wiadomo, to nie to samo co być w filharmonii i słyszeć to dzieło na żywo, ale dobrze, że mamy dostęp do tak bogatej, internetowej, muzycznej biblioteki. Arena di Verona Kontynuując poprzedni wątek stwierdzam, że wdzięczność za internet i owszem, ale jesli mogłabym wybierać, to zamiast “muzyki z komputera” wybrałabym koncerty na żywo w Arena di Verona. Ten starożytny, rzymski amfiteatr jest miejscem wspaniałych spektakli oraz koncertów wielkich sław muzyki klasycznej i popularnej z całego świata. Młody, zdolny, cudny 🙂 na Arenie w Veronie. Oklaski! Antonio Stradivari Jednocześnie na ewolucję i kształt muzyki miał wpływ rozwój szkół kompozytorskich, w których kształcili się najwięksi wirtuozi różnych instrumentów. Duży wpływ na ogólną formę muzyki we Włoszech, ale i w całej Europie miała popularyzacja instrumentów klawiszowych, klawesynu, muzyki organowej i muzyki skrzypcowej. Wielka postać, budowniczy instrumentów, które zmieniły muzykę włoską, a później muzykę całego świata to Antonio Stradivari, Antonius Stradivarius (1643-1737, Cremona), włoski lutnik, jeden z najwybitniejszych twórców instrumentów w historii lutnictwa. Ceniony za swoje nieustanne poszukiwania doskonałej formy i dźwięku, wprowadzanie nowatorskich eksperymentów i nowych technik do tworzonych przez siebie instrumentów. Antonio Stradivari. Źródło obrazka: Wraz ze swoimi uczniami oraz synami wykonał ponad 1000 instrumentów smyczkowych, głównie skrzypiec, ale również altówki i wiolonczele. Najwcześniejszy instrument, który przetrwał do dziś, pochodzi z roku 1666. Skrzypce wykonane w pracowni mistrza grają do dziś i są przedmiotem pożądania każdego instrumenty mają nawet imiona, np. najsłynniejszy jego instrument nazywa się „Mesjasz” i został wyceniony na 20 mln dolarów. Nie tak dawno na aukcji sprzedano skrzypce mistrza za 2 mln dolarów i komentowano, że to bardzo tanio, że cena 2 mln dolarów to wręcz okazja. Najsłynniejszy instrument wykonany przez Antonio Stradivari – Messiah. Źródło: Kastraci Kastrat – terminem tym określano mężczyznę śpiewaka, głównie operowego, któremu przed okresem dojrzewania chirurgicznie usunięto jądra i który dysponował rodzajem wysokiego głosu zbliżonego do kobiecego sopranu lub altu, jednak donośniejszego, o znacznie mocniejszym brzmieniu. Praktyka ta stosowana była między XVI a XVIII wiekiem. W okresie największego rozkwitu opery kastraci byli obsadzani w rolach, w których były potrzebne tzw. „głosy anielskie”. Szczególne zapotrzebowanie na kastratów w operze wiązało się z zakazem papieskim, obowiązującym w latach 1588-1793, który zabraniał kobietom publicznych występówW połowie XVIII wieku w Europie opinia publiczna uznała kastrację za barbarzyństwo i choć praktyka kastrowania młodzieńców została oficjalnie potępiona, to stała się ukrywanym procederem. Do czasu zakazu papieskiego w 1903, kastraci śpiewali w chórach kościelnych, między innymi w słynnym chórze Kaplicy Sykstyńskiej, w Watykanie. Ostatni znany kastrat – Alessandro Moreschi, znany jako Rzymski Anioł – zmarł w 1922r. Zachowały się nagrania jego głosu dokonane w latach 1902 i 1904. Fragment filmu “Farinelli. Ostatni kastrat” z 1994r. Farinelli, wł. Carlo Maria Michelangelo Nicola Broschi (1705-1782) włoski śpiewak operowy, kastrat (sopran).Jeden z ostatnich wielkich kastratów w historii opery. Śpiewał zawodowo od piętnastego roku życia, zdobywając stopniowo wielką sławę i uwielbienie tłumów. Miał trzyoktawową skalę głosu i był mistrzem w wykonywaniu tzw. ozdobników, inaczej koloratury. W roku 1994 Gérard Corbiau wyreżyserował film “Farinelli. Ostatni kastrat” w dużej mierze oparty na życiorysie tego śpiewaka. Muzyka tradycyjna Italii W ostatnich dziesięcioleciach na całym świecie w muzyce obserwuje się tendencję powrotu do muzyki tradycyjnej, która we Włoszech, w kraju, w którym docenia się tradycję, muzyka folkowa jest i była zawsze żywa. We Włoszech najbardziej rozśpiewane jest południe tego kraju. Bardzo charakterystyczna i najbardziej ciekawa stylistycznie jest muzyka Neapolu, Sycylii i Sardyni. “Passione” czyli muzyka Neapolu Passione znaczy namiętność. “Neapol to miasto namalowane za pomocą dźwięków. A muzyka stanowi jeden z najważniejszych jego elementów” – mówi John Turturro, reżyser filmu, znany i ceniony amerykański aktor włoskiego pochodzenia. Muzyka neapolitańska jako muzyka międzynarodowego portu morskiego to muzyka wielu kultur, bardzo ciekawy zlepek muzyki kultury europejskiej, arabskiej i afrykańskiej. Oficjalny trailer filmu “Passione”, film dokumentalny o muzyce Neapolu, reżyser John Turturro, Włochy/USA, 2010 r. Narratorem i niejako przewodnikiem po pełnym muzycznej pasji mieście jest sam reżyser filmu. Film świetnie ukazuje Neapol jako miasto, które przez kolejne stulecia miasto przeżyło najazdy Arabów, Hiszpanów, Normanów, a nawet Amerykanów. Z każdej z tych kultur przyswoiło jakiś element i właśnie na tym zmiennym podłożu wyrosła jedyna w swoim rodzaju, przepełniona paradoksami, muzyczna tradycja. Nie zapominajmy o specyficznych warunkach kulturowych – tzw. ” zacofane południe” i mafia oraz geograficznych tj. wznoszącym się niedaleko wulkanie Wezuwiuszu. Tradycyjna pieśń neapolitańska na cześć Wezuwiusza. Fragment filmu “Passione” o muzyce Neapolu, reżyser John Turturro, Włochy/USA, 2010 r. W filmie “Passione” zobaczymy muzyczny przekrój Neapolu – od melancholijnych, przypominających portugalskie fado wzniosłych pieśni o wielkich uczuciach, poprzez kiczowate, ale pełne pogodnego rytmu i radości kawałki rozrywkowe, utwory zaangażowane politycznie i społecznie, otoczone subtelnym woalem poetyckich słów, aż do agresywnych, pełnych temperamentu piosenek, naszpikowanych ironią i życiową buńczucznością. Tarantella i PizzicaTaranta, zamienna nazwa Tarantella, to wielka rodzina tradycyjnych pieśni i tańców w południowych Włoszech. Nazwa “tarantella” wywodzi się od słowa “taranta”, oznaczającego jadowitego pająka Lycos Tarentula, szeroko rozpowszechnionego w południowej Europie, a zwłaszcza na terenach wiejskich Tarantu, od którego wzięła swoją nazwę. Jadowi tego pająka, w zależności od lokalnych wierzeń, przypisywano różne skutki: drgawki, dyskomfort psychiczny, melancholię, pobudzenie, ból fizyczny i cierpienie moralne. Terapią, a nawet całym rytuałem terapeutycznym dla ukąszonych prawdziwą lub domniemaną tarantulą (ukąszenia również i przez skorpiony, owady lub węże) był taniec tarantella. Powszechnie uważano, że praktyka tego dynamicznego, naśladującego drgawki tańca, powoduje wyrzucenie owego trującego jadu z ciała wraz z potem. Ponadto terapia opierała się na sprawdzonym skądinąd przekonaniu, że dynamiczny ruch i muzyka powodują polepszenie się samopoczucia. Później tańczono Tarantellę powszechnie także podczas świętowania różnych uroczystości np. wesel lub chrzcin jako wyraz religijności i radości. W XIX wieku Tarantella stała się jednym z najbardziej znanych symboli Królestwa Obojga Sycylii, a jej nazwa zastąpiła nazwy różnych wcześniej istniejących tańców z różnych obszarów południowych Włoch. Powszechna popularność tego terminu tłumaczy fakt, że dziś różne rodzaje popularnych tańców i muzyki tanecznej noszą nazwę „Tarantella”. Wśród nich można wyróżnić taniec Tarantella z Sorrentino, o którym pierwsze wzmianki w dokumentach pochodzą z XVIII wieku. Ponieważ w dawnych czasach niewiele zapisów poświęcano wiejskiej kulturze, można domniemywać z całą pewnością, że tańczono go o wiele wcześniej – według niektórych legend taniec ten posłużył syrenom do oczarowania Ulissesa. Inne rodzaje tego tańca to Tarantella Montemaranese, tańczona w gminie Montemarano zwłaszcza podczas karnawału, Tarantella z Montecalvese, Tarantella arbëreshë, typowa dla miast grupy etnicznej Arbëreshë, Tarantella kalabryjska, z różnymi odmianami, od Viddaneddha od Reggio po pasterską Pollino, Tarantella Gargano, Tarantella z Abruzji, która zawiera dwa podtypy: Saltarella i Ballarella, Tarantella campana, tzw. tammurriata lub tradycyjnie taniec ‘n cup ô tammuro, Tarantella sycylijska znana jako ballettu, Tarantella z Molise znana jako ballarella, Tarantella z Basilicata, Tarantella Cilentana. Note della Taranta, Tamburieddhu Miu, 2020 r. I wreszcie Tarantella apulijska czyli Pizzica ze wszystkimi jej odmianami w zależności od obszaru (prowincje Taranto, Brindisi, Lecce, ale także niektóre obszary regionu Bazylikata), Pizzica jest częścią tej wielkiej rodziny tradycyjnych tańców i wywodzi się z regionów dzisiejszej Apulii i Bazylikaty. W XVIII wieku ten ludowy taniec został zaadaptowany przez włoską szlachtę i przedstawiany w ówczesnych zapisach jako “Dostojna Tarantela” i tańczony był w parach, odmiennie niż tarantella ludowa, którą tańczono osobno. Obecnie na pamiątkę tych wspaniałych ludowych pieśni oraz upojnych tańców na południu Włoch organizowane są bardzo ciekawe festiwale muzyki, śpiewu i tańca tarantella i pizzica, prawdziwe święta dla wielu miast i miasteczek. Lu monacu te Milanu – Notte della taranta 2018 Festiwal “Noc Taranty”. Całe noce śpiewa się i tańczy się tam Tarantellę i Pizzicę. ‘O sole mio Najsłynniejsza włoska piosenka, znana na całym świecie to, jak myślisz???? Prawdopodobnie utwór ’O sole mio (O, moje słońce), pieśń neapolitańska napisana w 1898. Piosenka ta nagrywana jest zarówno przez śpiewaków operowych (w tym wypadku zwykle jest śpiewana w dialekcie neapolitańskim), jak też przez wykonawców spod znaku muzyki popularnej np. wersja angielska Elvisa Presleya pod tytułem „It’s Now or Never”. O sole mio! Duet wspaniały czyli rockman Bryan Adams i Luciano Pavarotti. Oklaski! Muzyka po II wojnie światowej Włochy stały się ważnym ośrodkiem awangardy. Muzyka włoska w latach ’50 i ’60 XX wieku obfitowała w eksperymenty stylistyczne, łączące odważne pomysły z nowoczesnymi technikami kompozytorskimi. Włoskie piosenki mają proste teksty, wyróżniają się prostą, chwytliwą MUZYKĄ, a język włoski stworzony jest do śpiewania gdyż jest bardzo melodyjny. Włoski kraj wydał na świat wielu wspaniałych wykonawców takich jak Dalida, Domenico Modugno, Mina, później Toto Cotugno, Matia Bazaar, Al Bano e Romina Power, Drupi, Renato Zero, Gianna Nanini, Umberto Tozzi i wielu wielu innych. Dawne włoskie piosenki z ubiegłego wieku, takie jak Volare, Azurro, Felicita’, Acapulco znane są i co najważniejsze, wciąż grane na całym świecie przy każdej rozrywkowej okazji. W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku rozbłysło wiele wspaniałych muzycznych gwiazd, między innymi takich jak Pino Daniele Zucchero, Eros Ramazzotti, Giorgia, Laura Pausini, Neck, Jovanotti, Elisa, których muzyczna droga i ewolucja trwa do dzisiaj (Pino Daniele zm. w 2015 r). Do zobrazowania pozytywnej energii włoskiej piosenki wybrałam moich ulubieńców Giorgia i Jovanotti. Lorenzo Jovanotti Cherubini pochodzi z Cortony, więc nie mogło go zabraknąć, gdy opisywałam moje wrażenia z tego cudnego, toskańskiego miasteczka. “Tu mi porti su”! Giorgia śpiewa piosenkę napisaną dla niej przez Lorenzo Jovanotti. Piosenka ta jest również ukłonem autora w stronę Domenico Modugno i jego słynnej piosenki “Volare”.Volaaareeeeeee! Oo-ooo! Wzrost zainteresowania muzyką klasyczną i operą Oprócz muzyki masowej tj. popowej, rockowej, z duchem czasu idzie również muzyka klasyczna. I znowu Włochy mogą się pochwalić wielkimi osobowościami słynnymi na cały świat, takich jak tenor Lucciano Pavarotti, jeden ze słynnych Trzech Tenorów (1935-2007) oraz Andrea Bocelli, który posiada klasycznie wykształcony, tenorowy głos, ale śpiewa również piosenki z repertuaru muzyki pop. Początek kariery Andrei Bocellego nastąpił w latach dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku. Andrea Bocelli W dużej mierze to właśnie jemu zawdzięczamy wzrost zainteresowania muzyką klasyczną oraz operą. Urodził się w Lajatico, w Toskanii, 22 września 1958 roku. Miał wrodzoną wadą wzroku (jaskra), ostatecznie stracił wzrok w wieku 12 lat w wyniku uderzenia piłką w czasie meczu piłki nożnej. Od dzieciństwa interesował się muzyką i śpiewem. Był bardzo uzdolniony, pracowity i zdeterminowany by odnieść sukces. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie w Pizie, a jednocześnie Uniwersytet Muzyczny na wydziale śpiewu klasycznego. Pracował rok jako asystent w firmie prawniczej, wieczorami grywał na pianinie i śpiewał w kościołach oraz lokalach typu piano bar. Ostatecznie zdecydował się związać swoja przyszłość ze zauważony już w 1993 kiedy zastąpił Luciano Pavarottiego w duecie z Zucchero na koncercie w piosence „Miserere” a jego kariera nabrała tempa gdy w 1994 r wygrał słynny Festiwal Piosenki Włoskiej w San Remo piosenką „Il Mare Calmo della Sera”. Prawdziwy sukces przyszedł jednak w roku 1996 i miało to związek z piosenką „Con Te partiro” zaprezentowaną w San Remo rok wcześniej, tj. w i premiowany na całym świecie za propagowanie muzyki klasycznej i wartość muzyczno-literacką jego dzieł. 2 marca 2010 roku gwiazda z jego nazwiskiem znalazła się na słynnej hollywoodzkiej Alei Gwiazd jako uznanie jego zasług za swoją działalność międzynarodową na polu muzyki. Niezwykła historia piosenki “Time to say goodbye”Piosenka ta pod oryginalnym tytułem „Con te partiro’” (Z Tobą wyruszę), została zaprezentowana po raz pierwszy w 1995 roku na Festiwalu Piosenki Włoskiej w San Remo. Piosenka ta nie została tam zauważona, nie zajęła żadnego premiowanego miejsca i nie wzbudziła zainteresowania we Włoszech. Niemniej jednak została bardzo doceniona w Europie, gdzie singiel z tą piosenką zajmował długo czołowe miejsca na listach przebojów, przede wszystkim w Szwajcarii, Francji, Belgii i Niemczech. Time to say Goodbye, Teatr Lajatico, Toskania W Niemczech, w restauracji, podczas obiadu z muzycznym producentem niemieckim, piosenkę tę usłyszała brytyjska śpiewaczka operowa Sarah Brightman. Zachwyciła się nią i przekonała producenta, by wykorzystać tę piosenkę jako hymn na uroczyste zakończenie kariery sportowej słynnego niemieckiego boksera. I tak się stało. Piosenkę wykonał Andrea Bocelli w duecie z Sarah Brightman; Sarah śpiewała po niemiecku, a Andrea po włosku. Należy dodać, że to Sarah przekonała wspomnianego producenta muzycznego, aby tytuł i główna fraza miał brzmienie angielskie, co okazało się genialnym pomysłem. I tak „Con te partiro’” (Z Tobą wyruszę) został zamieniony na „Time to say goodbye” (Czas się pożegnać). W samych Niemczech, oprócz kibiców „na żywo”, występ obejrzało ponad 21 milionów telewidzów, co przełożyło się na oszałamiającą sprzedaż singla z tą piosenką piosenki oraz spowodowało ogromne przyspieszenie kariery zarówno Andrei jak i Sarah, dzisiaj uważanych za jedne z najważniejszych osobowości muzyki klasycznej. To ważne, bo piszę ten tekst w styczniu Anno Domini 2022 tj. na początku trzeciej dekady bieżącego, trzeciego już tysiąclecia. Wierzę, że ich gwiazdy będą jaśnieć już na muzycznym niebie na zawsze. Powrót do retro Na temat muzyki można by mówić i psać bez końca. Zmierzam jednak do zakończenia moich wywodów i dziękuję Ci jeśli dotrwałaś, dotrwałaś do końca. Wspomnę jeszcze, że oprócz wielu nowych form muzyki i śpiewu, oraz różnych mniej lub bardziej udanych “coverów” w nowych, ciekawych aranżacjach, pojawiła się wyraźna tendencja powrotu do stylu śpiewania w stylu retro, także całkiem nowych piosenek. Ach, te dawne, włoskie piosenki! Najważniejsza jest radość ze śpiewu i muzykowania Radość muzykowania ale i radość spontanicznych wygłupów na scenie. Nawet jeśli muzyka jest określana jako klasyczna albo “poważna” to sceniczne popisy śpiewających dodają radości życia, blasku i nowej jakości tej dawnej muzyce. Celuje w tym nasz młody, zdolny, wspaniały Jakub Józef Orliński, którego śpiew można podziwiać nieco wcześniej, powyżej w filmie obrazującym renesansowe madrygały. Czysta radość muzykowania, śpiewania, ruchu, tańca! Applausi!!! Lokalne inicjatywy muzyczne Accademia Musicale Valdarnese Muzyka jest w stanie obudzić w nas wzniosłe uczucia, w zależności od dźwięków, które wyraża, lub może nas uspokoić albo pobudzić do działania, doprowadzić nasz nastrój do takiego poziomu radości, że wszystko wydaje się możliwe. Dlatego doceniam wszystkie, nawet najmniejsze lokalne inicjatywy w celu propagowania muzyki, każdej, ze szczególnym naciskiem na klasyczną. I tak np. w Toskanii, w rejonie Montevarchi, w którym czasem pomieszkuję, działa Accademia Musicale Valdarnese mająca siedzibę w San Giovanni Valdarno. Accademia organizuje festiwale muzyczne, a w ich ramach konkursy oraz recitale. Bardzo doceniam, że Accademia Musicale Valdarnese organizuje spotkania z muzyką w miejscowych kościołach, klasztorach i zamkach i że każdy, bezpłatnie, więc nawet osoby takie jak ja, które nie mają wielkiego budżetu na wydarzenia typu koncerty, może zachwycić się muzyką. Muzyką klasyczną, inspirującą, w pięknym wnętrzu o doskonałej akustyce. Veni, vidi, vici tj. “Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem” – te słowa Juliusza Cezara przekształciłam na “Przybyłam, wysłuchałam, pokochałam”. Rzecz jasna mam na myśli muzykę klasyczną, której przed moim toskańskim życiem zbytnio nie doceniałam. Fragment koncertu organizowanego przez Accademia Musicale Valdarnese zarejestrowanego w kościele w San Giovanni Valdarno. A teraz przejdźmy ze szczebla lokalnego do szczebla europejskiego, a nawet światowego, za sprawą włoskiej piosenki “Azzurro” i jej melodii, która została zaadoptowana przez orkiestrę wielkiego miłośnika Italii, André Rieu. Oklaski!!!! Jak widać na tym krótkim filmie, podniosła pieśń na chór i orkiestrę 🙂 “Azzurro” znosi bariery kulturowe i językowe. Orkiestra André Rieu zawsze dąży do wspólnego grania, tańczenia albo śpiewania. Muzyka i sztuka uratuje ten swiat! A na pewno wspólne granie, śpiewanie i taniec. Kropka! Punto! W poprzednich dwóch częściach podjęłam próbę opisania historii kastracji, jej wpływu na ciało i umysł oraz stosunku społeczeństwa do trzebieńców. Pora powiedzieć sobie o owych karierach, do których kastracja bywała przepustką. Dzięki swoim niesamowitym głosom oraz pisanym dla siebie utworom (które były komponowane w taki sposób, by wyolbrzymić atuty i zamaskować niedociągnięcia danego śpiewaka), kastraci potrafili swoim śpiewem zawładnąć sercami, umysłami i sakiewkami słuchaczy. Lekcja na dziś: Jak śpiewem złagodzić obyczaje i wstrzymać toczone boje. Pierwszym odnotowanym trzebieńcem, który odniósł prawdziwy międzynarodowy sukces był Baldassare Ferri i bez kozery możemy powiedzieć, że rozpoczął on swoją karierę... w Polsce. Jego ścieżka ku sławie rozpoczęła się dość banalnie – początkowo występował w chórze kościelnym, potem wysłano go na dalsze nauki do Rzymu, a następnie do Neapolu. Stamtąd został sprowadzony w 1625 r. do Polski przez późniejszego króla Władysława IV Wazę i służył na dworze królewskim przez następne 30 lat. Występy Balcerka (bo takie swojsko brzmiące przezwisko otrzymał Ferri w Polsce) wzbudzały wielki zachwyt u słuchaczy. Podziwiano zarówno brzmienie jego głosu, jak i umiejętności wokalne – nadzwyczajną długość oddechu, wibrację i intonację. W „Historia Musica” G. A. Bontempiego widnieje informacja, iż bezproblemowo był w stanie "zaśpiewać gamę chromatyczną ze wszystkimi półtonami przez dwie oktawy, dodając jeszcze, bez zaczerpnięcia oddechu, do każdego tonu tryl”. Niewiele to przeciętnemu człowiekowi mówi, ale robi wrażenie. To NIE jest Baldassare Ferri. Powyższy osobnik jest po prostu łatwo dostępny. Nikt nie wrzucał fotek Ferriego do neta i teraz nie można nic znaleźć. Takie czasy. Sława Balcerka przekroczyła granice Polski. Do legendy urosła jego wizyta w Sztokholmie w 1654 r., z powodu której, aby umożliwić śpiewakowi bezpieczną podróż, wstrzymano walki toczące się wówczas na terenie Litwy. W 1655 r. Ferri trafił na dwór wiedeński, gdzie pozostał do końca swojej kariery. Jego występom towarzyszyły niezmiennie podziw i uwielbienie. Koncertował również na innych scenach europejskich – zachowała się informacja o jego wizycie w Londynie. Ferri swoją karierę zakończył w 1675 lub 1680 r. i powrócił do Włoch. Cesarz Leopold I, w dowód swojego uwielbienia dla jego talentu, przyznał mu dożywotnią rentę, a w swojej sypialni umieścił portret śpiewaka z podpisem „Baldassare Ferri, Rei Dei Musici”. Po powrocie Ferri osiadł w rodzinnej Perugii i tam zmarł 18 listopada 1680 r. Panteon wybitnych rzezańców jest dość długi: Carestini, Caffarelli, Senesino, Porporino i wielu innych. Jednak zdecydowanie najlepszym przykładem oszałamiającej kariery kastrata jest historia najbardziej znanego z nich, po dziś dzień uznawanego za najwybitniejszego śpiewaka operowego wszech czasów - Farinellego. Niektórzy z Was prawdopodobnie znają film "Farinelli, ostatni kastrat". Polskie tłumaczenie tytułu jest trochę nietrafione, bo w oryginale brzmi on po prostu "Farinelli il castrato", a sam bohater, mimo że jego kariera przypadła na zmierzch epoki śpiewu eunuszego (który paradoksalnie zbiegł się z okresem największych sukcesów kastratów), wcale ostatnim kastratem nie był. Sam film też traktuje tę postać w dość mocno odbiegający od rzeczywistości sposób, ale niewątpliwie ma dwie zalety. Pierwszą jest ciekawa muzyka, która powstała w wyniku komputerowego połączenia głosów sopranistki Ewy Małas-Godlewskiej i kontratenora Dereka Lee Ragina. Oczywiście tak banalny zabieg nie może w pełni oddać brzmienia głosu kastrata (mnie osobiście dziwi, że do udziału w filmie nie zaproszono Radu Mariana, o którym wspomniałam w poprzedniej części), ale efekt jest przyjemny dla ucha. Album ze ścieżką dźwiękową z filmu uzyskał status Złotej Płyty, a aria "Lascia Ch'io Pianga" trafiła na pierwsze miejsce francuskiej listy przebojów. Drugą zaletą filmu jest to, że wkurzył on znawcę tematu, Patricka Barbiera, w wyniku czego powstała książka "Farinelli. Prawdziwa historia genialnego kastrata". Autor bazował na dostępnej literaturze oraz materiałach źródłowych, w tym na testamencie Farinellego oraz zachowanej korespondencji. Z lektury wyłania się obraz człowieka niepozbawionego słabostek, ale nade wszystko wrażliwego, samotnego, skłonnego do melancholii i głodnego przyjaźni, a jednocześnie inteligentnego, świadomego swojej wartości i pogodzonego ze swym losem. Trudno nie poczuć do niego sympatii. Nawet jeśli uświadomimy sobie, że czasem przebierał się w babskie ciuszki. Farinelli, jako nie tylko najwybitniejszy kastrat, ale także najwspanialszy śpiewak wszech czasów, zasługuje na osobny tekst i to jemu będą poświęcone kolejne aż dwie części tej serii. Należy jednak pamiętać, że los rzezańców nie zawsze był tak wspaniały. Jak już wspomniałam na początku pierwszej części, według obecnych szacunków tylko około 10% trzebieńców był w stanie utrzymywać się ze śpiewu, a jedynie 1% robił wielką karierę. A mówi się nawet o czterech tysiącach wyrzezanych chłopców rocznie w samej tylko ojczyźnie kastratów – Włoszech. Często zdarzało się, że efekt finalny nie był tym, czego chciałyby słuchać tłumy, a kastracji nie dało się cofnąć. W takich przypadkach rzezańców szkolono zwykle w grze na jakimś instrumencie, powierzano im mało intratne posady nauczycieli (niekoniecznie muzyki) lub zatrudniano jako kościelnych. Zdarzało się też, że zostawali zakonnikami lub księżmi. Los takich mężczyzn był wyjątkowo ciężki, gdyż pozbawieni atutu w postaci oszałamiającego głosu, zwykle byli „obdarowani” wszystkimi skutkami ubocznymi kastracji, przez co szczególnie byli narażeni na kpiny i szyderstwa. Cierpienia kastratów znajdowały też niekiedy wyraz w wykonywanych przez nich utworach. Możemy sobie wyobrazić, jak bardzo poruszały one serca wrażliwej publiki. Tę część zakończę właśnie taką arią, „Lamento del castrato", wykonaną przez znanego już Wam Radu Mariana. Miłego słuchania. poprzednim odcinku Balet "Casanova w Warszawie" w choreografii Krzysztofa Pastora będzie dostępny na platformie w sobotę 14 listopada o fot. Ewa Krasucka Balet w choreografii Krzysztofa Pastora według libretta Pawła Chynowskiego, z muzyką Wolfganga Amadeusa Mozarta w opracowaniu i pod batutą Jakuba Chrenowicza oraz w scenografii laureata Oscara, sławnego włoskiego projektanta Gianniego Quaranty znanego z realizacji scenografii do takich filmów jak Pokój z widokiem, Farinelli: ostatni kastrat czy Wiek XX jest swobodną interpretacją warszawskiego epizodu wspomnień Giacomo Casanovy i rzeczywistych wydarzeń. Sięgając do tej historii, twórcy przedstawienia kierowali się jednak bardziej duchem niż literą jego pamiętników, przywołując klimat oświeceniowej Warszawy i królewskiego teatru czasów Stanisława pozostawił nam swój literacki wizerunek poszukiwacza przygód, ryzykownych flirtów, salonowego splendoru i dworskich rozrywek, tajemnych podniet w salonach gry i za kulisami teatrów. Ale nade wszystko wykreował autoportret namiętnego uwodziciela. Czy był nim w istocie, czy może jedynie szukał ideału, którego nigdy nie spotkał? Takie pytanie zadają sobie twórcy przedstawienia Polskiego Baletu Narodowego, w którym oglądamy całą plejadę naszych solistów z Vladimirem Yaroshenką, Yuką Ebiharą i Maksimem Woitiulem na czele. Przypomnijmy, że Casanova odwiedził Warszawę jesienią 1765 roku w drodze powrotnej z podróży do Petersburga. Miał już wtedy za sobą niezliczone romanse, skandale obyczajowe, przekręty finansowe, ucieczki przed konsekwencjami i liczne podróże po całej Europie. Ciągnęła się za nim sława uwodziciela i hazardzisty. Wciąż gotów był na nowe wyzwania, ale szukał już pewnej stabilizacji. Liczył na posadę sekretarza na polskim dworze królewskim. Obracał się u nas w najlepszym towarzystwie, bywał gościem u książąt Czartoryskich, zbliżył się nawet do króla Stanisława Augusta. Ze szczególnym upodobaniem przebywał jednak wśród włoskich tancerzy królewskiego baletu. Zaprzyjaźnił się z opiekunem rozrywek dworskich, hrabią Augustem Moszyńskim, poznał antreprenera królewskiego teatru Carlo Tomatisa, oglądał występy legendarnego francuskiego tancerza Charles'a Le Picqa, a przy okazji był świadkiem wydarzeń pierwszego sezonu polskiej sceny publicznej w Operalni saskiej. Dał się jednak też wciągnąć w rywalizację trzech czołowych włoskich solistek ówczesnego warszawskiego teatru: Cateriny Gattai, dawnej swojej kochanki Anny Binetti i Teresy pobyt w Warszawie wspominał jako spokojny i pokojowy. „Żyłem naprawdę przykładnie, unikając miłostek i hazardu” – pisał w pamiętnikach. A jednak, wskutek intryg włoskich balerin wdał się w konflikt z faworytem króla, podstolim Franciszkiem Ksawerym Branickim. Doszło między nimi do nielegalnego pojedynku, który hrabia Branicki o mało nie przypłacił życiem. W konsekwencji latem 1766 roku Casanova zmuszony był opuścić Warszawę na polecenie króla, ale wspomnienie swojego pobytu pozostawił nam w swoich kultowych w Warszawie w choreografii Krzysztofa Pastora i w realizacji PBN został uznany za jedno z najlepszych przedstawień baletowych w skali światowej w międzynarodowym rankingu krytyków prestiżowego magazynu „Dance Europe” w Londynie (październik 2015), z kolei balety Casanova w Warszawie w choreografii Krzysztofa Pastora i Poskromienie złośnicy w choreografii Johna Cranko w realizacji PBN uznane za wydarzenia roku 2015 przez Fundację Terpsychora w Warszawie (grudzień).Balet Casanova w Warszawie online bezpłatnie na w sobotę 14 listopada o godzinie Spektakl będzie dostępny na platformie przed 48 Krzysztof PastorIdea i libretto: Paweł ChynowskiKoncepcja muzyczna i dyrygent: Jakub ChrenowiczScenografia i kostiumy: Gianni QuarantaŚwiatła: Daniele NannuzziObsada:Giacomo Casanova: Vladimir YaroshenkoHrabia Branicki: Maksim WoitiulCampioni, przyjaciel Casanovy : Paweł KoncewojHrabia Tomatis, anterprener teatru: Patryk WalczakMlle Ristorini, primadonna (sopran): Katarzyna TrylnikMlle Gattai, primabalerina: Yuka EbiharaMlle Casacci, primabalerina: Aneta ZbrzeźniakMlle Binetti, primabalerina: Emilia StachurskaCharles Le Picq, pierwszy tancerz: Dawid TrzensimiechCambi, baletmistrz: Carlos Martín PérezKról Stanisław August: Wojciech ŚlęzakHrabia Moszyński: Adam KozalKsiężna Izabela Czartoryska: Anna CzeszejkoKsiążę Czartoryski: Kristóf SzabóHrabia Poniński: Robert BondaraKsiążę Lubomirski: Łukasz TużnikPułkownik Byszewski: Kenneth DwigansDoktor: Adam MyślińskiPrzeorysza: Marta FiedlerNowicjuszka: Daria Majewskaoraz Polski Balet Narodowy

farinelli ostatni kastrat cały film